dimarts, 24 de febrer del 2015

AJO: MICROPOEMES

Ajo és una poeta madrilenya que treballa amb micropoemes. Són breus, àcids, malenconiosos i amb molt de sentit de l'humor, que va començar a escriure arran d'una ruptura amorosa, l'insomni i la necessitat de gestionar el dolor i la por. A més, és cantant, agitadora i personatge de referència en la contracultura madrilenya. Ha publicat quatre llibres de micropoemes (Micropoemas I, II, III i IV).





“Si se pudieran elegir personalmente los deseos, elegiría estos tres: No volverme a olvidar el corazón en casa como si fueran unas llaves y que no me cuenten ya más cuentos chinos ni de otras nacionalidades, por favor. Este último deseo bien puede valer por dos”


“Me pongo nerviosa tranquilamente porque soy transparente y efervescente, con tanta atención me distraigo y tan de repente, que sin moverme me desplazo y sin querer voy deseando la raquítica suerte
de no buscarte ya nunca y de querer encontrarte siempre”


“El día que dejemos de enamorarnos como perras nos aburriremos como ostras”


“Como siempre he tenido muy buen paladar para el vino y para los besos”


“Yo exagero mucho para disimularte, pequeñez mía”


“Soy una mujer desnuda con la maleta vacía e ignoro, con la certeza de la intuición, si fui hecha para llegar hasta hoy o expresamente para olvidarlo”


“Lo que pienso yo del amor que te lo cuenten mis venas”


“Desordenando la felicidad me encontré con la VIDA”


“Reclamación: devuélveme lo que te he querido. No he quedado satisfecha”


“Estoy aprendiendo a irme, pero a irme queriendo y a dejarme llevar, pero que me lleve el tiempo.
He aprendido también a dibujarte a oscuras y a escucharte en cada silencio”


“Me pinto casi todos los labios y salgo a buscarte, pero como soy más de encontrar que de buscar, ni te olvido ni te encuentro…punto muerto”


“Como en general también noto cierta desproporción entre el miedo que tenemos y después el peligro que hay. No hay peligro suficiente para tanto miedo que tenemos”


“Que ganas me dieron anoche de desenchufar la luna y salir corriendo a la calle para quejarme a oscuras”


“Te hiciste feliz de repente. Como si no tuvieses que hacer otra cosa en la vida”


“¿Y si corazón no fue más que el aumentativo de la palabra coraza?”


“Siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, siempre, y aun así me parece poco”


“Al amor le pido más de lo que tiene. Y a la vida más de lo que da. Se podría decir, y de hecho no sé yo que no se diga, que estoy equivocada de par en par. Siempre creí que ‘ne me quitte pas’ quería decir ‘déjame en paz’ “


“Teníamos veinte años y nos volvimos locos el uno por el otro. Hoy con…cuarenta seguimos locos aunque ya cada uno por su cuenta”


“Compré apio en la frutería (opio no tenían). Tuve que tomarme un pepito de ternera (de ternura no quedaban ya). Ahora busco mojama sin parar porque dicen que sabe a-mar”


“Lo comprendí sólo hasta cierto punto. Concretamente hasta el punto g”


“Desconocer desconozco el destino de lo que se olvida. Saber, de memoria sé lo que me pone al borde de la vida”


“No busques la de ayer que ya no existe, muere cada noche abrazada a la almohada que dejaste libre”


“Una, dos y tres…Quisiera yo saber qué día y a qué hora me dejaste de querer. Por saberlo más que nada y olvidarlo a la de tres”


“En todos los labios que beso busco siempre la misma boca, no encuentro tus ojos nunca en ninguna otra mirada. Tienes la voz muy bonita pero qué feo es lo que saben tus palabras”


“Siempre lloro cuando vuelo sobre todo cuando espero las maletas. Es un tiempo tan muerto que me muero yo de pena”


“Epitafio: Otra cosa que tengo hecha”

dimecres, 4 de febrer del 2015

MARÍA LEACH: Poesia, il·lustracions i art urbà

Gràcies al treball de la il·lustradora Paula Bonet i al Projecte de Boa Mistura, portat als carrers de la ciutat de Barcelona, vaig conéixer la poeta María Leach. 


El seu blog dedicat a la poesia, http://customizatuperro.blogspot.com.es/, ens convida a passar hores i hores llegint les seues línies.


A continuació deixe alguns dels seus poemes i, també, les il·lustracions o imatges que acompanyen els seus versos.

Gaudiu! 


fábula



Los polos opuestos se atraen
dijo un tonto a las tres
enamorado
hace ya muchos, muchos,
años;
y otros tontos,
como él, se lo creyeron
y se aplicaron, ciegos de amor,
a pies juntillas
el cuento.

Y una tonta
enamorada
lo escuchó
y a otras
enamoradas
y tontas
se lo explicó
y el embrujo
todas
abanderaron
hasta
convertirlo
en un axioma
sin dudarlo.

Pero nadie
en ningún
momento
reparó
en que
un día
la tontería
del amor
se desvanece
y su ausencia 
gasifica
la atracción,
y que entonces 
sólo queda
eso:
dos polos
opuestos.
Uno de fresa
y el otro
de limón.


zArpaUDEN




Lo siento.


Stop all the clocks.
Cut off the telephone.
Prevent the dog from barking.
Silence the piano.


No puedo pensar.

Reboto
y exploto.

Se esparcen por el aire
cientos de partículas
de mi yo desintegrado.

Algunas bajan febriles
en dirección al mar.
Otras ya están sobrevolando
el Tibidabo.

Ninguna volverá jamás,
igual que esas cochinas golondrinas.

Qué más me dará.

Realmente
tengo un problema.

Estoy enferma.

Tocada
y hundida.

Enganchada con chinchetas, celo, blue-tack y pegamento.

Lo reconozco:
soy una adicta
a los sentimientos.



Lá(g)rima




Crear desde la felicidad -pienso-,
extraer de cada lágrima la letra g;
dejar de utilizar el término poeta
como eufemismo de "chiflada";
tomarme en serio este arte
propio de gente ilustrada;
y, por encima de todas las cosas,
no recurrir más al dolor
como motor
de la inspiración.

Pero si releeo lo escrito -siento-
que vivir la tristeza en verso 
me consoló,
me devolvió la cordura,
le restó gravedad a mi angustia
y me hizo crear a secas,
desde donde fuera,
transformando mis penas
en palabras combinadas de una forma nueva
para explicar sensaciones
que, hasta entonces, 
nadie sabía
-ni siquiera yo- 
cómo se escribían.

Igual que Orfeo
(el apócrifo,
no el verdadero) 
me asomo adrede
a mi propio infierno.